“…σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες
μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και ηττημένες”
Οι γειτονιές της νότιας Αθήνας, όπως και τόσες γειτονιές αυτής της πόλης, κουβαλάνε ένα μεγάλο ιστορικό βάρος.
Ήταν η Δάφνη (το Κατσιπόδι κατά την τότε ονομασία του) που στις 9 Αυγούστου 1944 οι ναζί, συνεπικουρούμενοι από τους έλληνες γερμανοτσολιάδες συνεργάτες τους, το περικύκλωσαν μαζί με το Δουργούτι (που και αυτό στους “εξελληνισμένους” καιρούς μας έχει πάρει την “ευγενή” ονομασία Νέος Κόσμος). Στο μπλόκο του Δουργουτίου-Κατσιποδίου, οι έλληνες κουκουλοφόροι ρουφιάνοι υποδείκνυαν τους αντιφασίστες αγωνιστές, οδηγώντας 112 απ’ αυτούς στην εκτέλεση.
Ήταν ο Υμηττός, στο μικρό σπίτι της οδού Αγραίων που στις 28 Απρίλη 1944, τρεις μαχητές της ΕΠΟΝ κράτησαν επί επτά ώρες τις ορδές των γερμανοτσολιάδων, αρνούμενοι να παραδοθούν και πέφτοντας μέχρι ενός.
73 χρόνια μετά, εκεί ακριβώς στο όριο Δάφνης και Υμηττού, στο 6ο δημοτικό που βρίσκεται στη γωνία Γυμναστηρίου και Καλύμνου, έφτασε ο εντεκάχρονος Αμίρ, διωγμένος από τη χώρα του εξαιτίας του πολέμου και της φτώχειας που σπέρνουν οι κυρίαρχοι του πλανήτη.
Βρέθηκε σ’ ένα σχολείο όπου τα παιδιά εξακολουθούν να παρατάσσονται και να βαδίζουν συντεταγμένα, για να τιμήσουν τις έννοιες του έθνους και ενός πολέμου 70 χρόνια πριν, ενός πολέμου ωστόσο που το διακύβευμά του για τους λαούς ήταν να ανακόψουν τη λαίλαπα του ναζισμού.
Ο εντεκάχρονος Αμίρ κρίθηκε από παιδαγωγούς, “γονείς και κηδεμόνες”, τον φασίζοντα συνοικιακό περίγυρο, ως “ανάξιος” να σηκώσει ένα γαλανόλευκο πανί. Το ίδιο πανί που ανεμίζει πάνω από φυλακές, στρατόπεδα, camp “φιλοξενίας” προσφύγων. Το πανί που μπήκε μπροστά για να οδηγήσει σε αλληλοσφαγές με γειτονικούς λαούς. Κι ο Αμίρ κράτησε μια ταμπέλα που ανέφερε το σχολείο του.
Όμως ούτε αυτό ήταν αρκετό. Σε ένα βρυκολάκιασμα της Ιστορίας, οι καταδότες του ’44 έβαλαν πάλι τις κουκούλες τους. Όχι για να υποδείξουν κάποιον αντιφασίστα αγωνιστή αλλά ένα σπιτάκι που μια προσφυγική οικογένεια ήρθε να στεγάσει τον κατατρεγμό της. Σκατόψυχοι φασίστες έκριναν ως ένδοξη πράξη το να πετάξουν κοτρόνια μέσα από τα παράθυρα ενός σπιτιού όπου κοιμόταν μια μητέρα και δυο μικρά παιδιά. Και σίγουρα δεν ήταν μόνοι τους. Είχαν μαζί τους τον “κύριο διευθυντή” του 6ου δημοτικού. Είχαν μαζί τους τους δάσκαλους που δεν αντέδρασαν. Είχαν μαζί τους “γονείς και κηδεμόνες”. Είχαν μαζί τους το ξενοφοβικό φασισταριό της γειτονιάς.
Το ξανάπαμε. Αυτές οι γειτονιές έχουν Ιστορία. Κι όχι μονάχα μια ιστορία μακρινή και σίγουρα ηρωική. Αλλά και μια ιστορία πρόσφατη, μικρών καθημερινών πράξεων. Στις νότιες συνοικίες της Αθήνας τα τελευταία χρόνια δώσαμε καθημερινές, μικρές και μεγάλες μάχες για να μην αφήσουμε χώρο να σταθεί η φασιστική πανούκλα της Χρυσής Αυγής και λοιπών φασιστικών εξαμβλωμάτων. Και σε μεγάλο βαθμό τα καταφέραμε. Η Χρυσή Αυγή στα Νότια μπορεί απλώς να περιφέρει πλέον κάποιους γραφικούς τύπους. Η φασίζουσα σαπίλα ωστόσο υποβόσκει. Η Χρυσή Αυγή, έχοντας λουφάξει και αποψιλωθεί από στελεχιακό δυναμικό τα τελευταία χρόνια, φαίνεται σαν να επιχειρεί να ανασυγκροτήσει τον επιχειρησιακό της βραχίονα. Είμαστε εδώ για να τον κόψουμε.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥΣ
αντιφασίστες-αντιφασίστριες από τα νότια
